1 Mayıs Günü.
1889 yılında Paris’te toplanan Uluslararası Kongre, 1 Mayıs’ı Uluslararası Sosyalist Bayram olarak kabul etti ve bunu izleyen her yıl, her uygar ülkede, emekçi kadın ve erkekler, kapitalist dünyadan daha fazla siyasi ve endüstriyel özgürlük ve daha iyi geçim koşulları talep etmek için o gün gösteri yaptılar. Özellikle 8 saatlik iş günü, sosyal yasalar, kadın ve erkekler için eşit oy hakkı ve militarizm ve savaşa karşı bir protesto için uluslararası bir talep olarak tasarlandı. Çoğu ülkede 1 Mayıs işçi bayramı olarak kutlandı. Bu günde sınıf bilincine sahip işçi kadın ve erkekler, bir günlüğüne de olsa, kapitalist tahakkümden kurtulduklarını iddia ettiler. Bu da onlara, kapitalist baskıdan kurtulmak için mücadele eden işçi sınıfının büyük uluslararası kardeşliğini ifade ediyordu. Sonra savaş geldi ve 1 Mayıs bir hüzün günü haline geldi. 1 Mayıs 1915, Enternasyonal’in tarihindeki en trajik günlerden biriydi. Kardeşlik yerine kitlesel katliam ve nefret vardı; anti-militarist propaganda yerine savaş kredileri vardı; daha iyi endüstriyel koşullar yerine endüstriyel kölelik gelmişti; siyasi özgürlük yerini siyasi baskıya bırakmıştı. Ancak, Avrupa’da Devrim’in ortaya çıkışından bu yana, 1 Mayıs umudun yeniden doğduğu bir gün haline geldi. Her ne kadar sınıfların birbirlerine karşı savaşı dünyanın daha önce hiç görmediği bir sertlik ve ısrarla başlamış olsa da, sınıf bilincine sahip işçilerin yüreklerindeki kasvet artık umutsuzluk değildir. Çünkü onlar Dünya Devrimi’nin nihayet kanatlandığını; şehirden şehre, ulustan ulusa, kalpten kalbe uçtuğunu, yıktığını ve yok ettiğini, yarattığını ve başardığını biliyorlar. Bugün eski 1 Mayıs’ı yeni bir anlamla kutluyorlar. Bir zamanlar çok büyük görünen talepler, doğal bir mesele haline geldi. Sekiz saatlik işgünü kapitalist üretimin standardı haline gelmiştir; her kapitalist ülkede genel oy hakkı ya gerçekleşmiştir ya da gerçekleşmek üzeredir. Öte yandan, kapitalizm altında uluslararası silahsızlanma bir hayal, kalıcı barış boş bir söz, toprak, pazar ve etki alanı hırsıyla kapitalizm var olmaya devam ettiği sürece gerçekleşmeyecek ve gerçekleşemeyecek bir rüya haline gelmiştir. Ancak Paris’te ve Londra’da, Washington’da ve Tokyo’da oturup yeni savaşların habercilerine karşı dizilen, proleter kardeşliğin daha gerçek bir anlayışına varan, muazzam, canlı bir gerçeklik haline gelen bir davaya bağlılığını vermeye daha çok hazırlanan bir işçi sınıfıdır. İşte bu gerçekler nedeniyledir ki, sınıf bilincine sahip işçiler, kapitalist sınıfın emekçi yardakçılarına günde 8 saatlik kutlamaların sahne yönetimini bırakarak, 1 Mayıs’ta devrim için gösteri yapmakta ve 1 Mayıs’ta dünyanın dört bir yanında ölümsüz slogan çınlamaktadır: “Tüm iktidar işçilere!”
İngiliz Kömür Grevi.
İngiltere egemen sınıfı, ekonomik ve siyasi üstünlüğüne yönelik ciddi tehlikelerle dolu bir durumun gelişmesini şimdilik engellemeyi başardığı zekice stratejisinden dolayı kendisini kutlamak için haklı nedenlere sahiptir. Ancak, az önce sözünü ettiğimiz ve aslında burjuvazinin işçi hareketi içindeki ajanlarından başka bir şey olmayan “işçi temsilcilerinin” aktif yardımı olmadan; Ulusal Demiryolcular Sendikası sekreteri, Avam Kamarası üyesi ve Bay Lloyd George’un pezevengi Bay J. H. Thomas gibi adamların yardımı olmadan, böyle bir strateji asla hayata geçirilemezdi. İngiliz burjuvazisinin karşı karşıya olduğu tehlike iki yönlüdür. Bir yandan, madenlerdeki tulumbacıların madenlerden çekilmesi, mülklerinin yok olması tehlikesini doğuruyordu; öte yandan, yakın görünen bir genel grev, kolayca devrimci bir anlam kazanabilirdi. Egemen sınıf, bu iki olasılığı da önlemek için Üçlü İttifak’ın gerici liderlerini kullanmakta hiç zaman kaybetmedi. Bu “liderler” madencileri, diğer sendikaların desteğini sağlamanın bir yolu olarak, tulumbacıların geri çekilmesinin kendilerine sağladığı taktik avantajdan vazgeçmeye teşvik ettiler. Böylece maden sahiplerinin mülkleri kurtarılmış oldu! “Liderler” daha sonra Üçlü İttifak’ın tüm dayanışmasını yok etmeye devam etti, böylece kritik anda diğer sendikaların madencilere desteği gelmedi. Böylece bir genel grev önlendi ve bölünmüş işçileri, yaşam standartlarının düşürülmesini parça parça kabul etmeye zorlamanın yolu açıldı. Britanya’nın “işçi liderleri” gerçekten de efendilerine hizmet ettiler! Ancak Komünistler için ders açıktır ve De Leon bunu şu şekilde ifade etmektedir: “[Antik Roma’da] Pleblerin Lideri nasıl patriciate için özel bir güç, proletarya içinse fesat kaynağı olan stratejik bir mevzi idiyse, bugünün İşçi Lideri de benzer nedenlerle, arkasından Kapitalist Sınıfın onsuz yapamayacağı şeyi -İşçi Sınıfını köleleştirme ve yavaş yavaş alçaltma işini ve bununla birlikte ülkeyi alçaltma ve mahvetme işini- kuşatabileceği maskeli bir taburdan başka bir şey değildir.” “İşçi Liderinin” işçiler üzerindeki etkisini yok etmek için Komünistlerin sendikalar içinde çalışması her şeyden önce gereklidir. Onun etkisini yok etmek için Parlamento arenasında da çalışmalıdırlar. “Uzlaşmalar ve tavizler vardır.” Doğru, ey Lenin! Komünistlerin vermeyi göze alamayacağı tavizlerden biri de, işçilere kapitalist sınıfın işçi temsilcilerinin gerçek önemini ifşa etme görevinden başka bir şey yapmamaktır. Çünkü başka türlü işçiler proletarya diktatörlüğü için burjuva demokrasisinin yollarını terk etmeye ikna edilemezler.
Proletarya Diktatörlüğü.
Nisan ayında yayınlanan “One Big Union Herald [Tek Büyük Sendika Bildirisi]”da yer alan iyi işlenmiş bir makalenin sonunda dostça bir eleştiri sunmak istediğimiz bazı ifadeler yer alıyor; bu ifadelerin W.I.I.U. üyelerinin oybirliğiyle onaylanmadığını anladığımız için daha da önem kazanıyor: “Devlet ortadan kaldırılmalıdır. Hiçbir siyasi devlet biçimi, hatta mevcut devletin yıkıntıları üzerine inşa edilmiş bir Proleter Devlet bile, endüstriyel bir demokrasi için gerekli ya da arzu edilir değildir. Dahası, proletarya diktatörlüğü… Batı demokrasilerinde… ancak nüfusun yüzde 88’ini oluşturan sanayi işçilerinin çoğunluğunun desteğini alamazsa gerekli olacaktır.” Tam teşekküllü Komünist toplumda her türlü Devlet biçiminin gereksiz hale geleceği ve kaçınılmaz olarak varlığının sona ereceği doğrudur. Ancak Devletin ortadan kaldırılması gerektiğini söylemek, bilimsel Sosyalizmden Anarşizme kaymaktır. Engels’in sözlerini hatırlayın: “Devlet ‘ortadan kaldırılmaz’. Yok olur. Bu, sözde anarşistlerin Devletin ortadan kaldırılmasına yönelik taleplerinin … değerinin ölçüsünü verir.” Yok olan Devlet Proleter Devlet olacaktır ve bu Devletin biçimi hakkında Marx bize şunları söyler “Kapitalist toplum ile komünist toplum arasında, birinin diğerine devrimci dönüşümü dönemi yer alır. Buna paralel olarak, Devletin proletaryanın devrimci diktatörlüğünden başka bir şey olamayacağı bir siyasi geçiş dönemi olacaktır.” Nüfusun yüzde 88’i proleter devletin arkasında dursa bile, bu devlet yine de proletaryanın burjuvazi üzerindeki diktatörlüğü biçimini almalıdır. Marx ve Engels bize üretim araçlarının toplumsallaştırılmasının “ancak mülkiyet haklarına ve burjuva üretim koşullarına despotik müdahalelerle gerçekleştirilebileceğini” söyler. Batı demokrasilerindeki durumla ilgili olarak, “İki Buçuk” Kautskci Enternasyonal bile şöyle demektedir: “Proletarya, yalnızca burjuvazinin askeri güçleri yeterince kontrol etmediği topraklarda demokratik kanallar aracılığıyla iktidarı kazanabilecektir. Ama orada da kapitalizm, işçilerin tehdit edici üstünlüğünü ekonomik silahla sabote edecektir. Ve böylece, burjuvazinin askeri egemenliğe sahip olmadığı yerlerde bile, proletarya diktatörlük yöntemlerini benimsemek zorunda kalacaktır. Ve Rusya’nın Menşevikleri, tam da proletaryanın çoğunlukta olduğu ülkelerde diktatörlüğün hem gerekli hem de meşru olduğunu ilan ederler. Bilimsel Sosyalistler, Devletin rolünü yalnızca proleter devrimden önce değil, hemen sonra da kavrayışları bakımından Anarşistlerden ayrılırlar. W.I.I.U. üyeleri bir durumda anarşist hatalarla (parlamenter eylem vb. ile ilgili) mücadele etmek için çok şey yaptılar; diğerinde de daha azını yapmayacakları umulmalıdır. Eğer öyleyse, devrimden sonra devletin ortadan kaldırılmadığı ama yok olduğu ve yok olma biçiminin proletarya diktatörlüğünden “başka bir şey” olamayacağı şeklindeki Marksist pozisyonu kabul edeceklerdir.
Savaş.
MARXİZM, proletaryaya yalnızca oportünizm ve anarşizmin değil, aynı zamanda küçük burjuva pasifizminin sığlıklarını aşan tek güvenli rehberliği sunmaktadır. Amerika, Japonya ve İngiltere arasındaki emperyalist rekabetin, İngiliz-Japon ittifakının yenilenmesine Amerika’nın karşı çıkmasında, Yap’ın [Batı Pasifik Okyanusu’ndaki Caroline Adaları’nda bulunan bir ada grubu] iç kesimleri üzerindeki tartışmalarda ve genel olarak ulusların fırtına merkezinin Pasifik’e kayma eğiliminde kendini göstermesi, “bir sonraki savaş” sorununu Avustralya işçilerini çok yakından ilgilendiren bir sorun haline getirmektedir. Bu nedenle, bu işçilerin savaşa karşı Marksist ya da Komünist tutum hakkında derinlemesine bilgilendirilmeleri elzemdir. Günümüzde dört çeşit savaş mümkündür. İlk olarak, sömürge bir ülkenin kendisini ezen emperyalist güce karşı savaşı vardır. Belirli bir ülkenin burjuvazisi ile proletaryası arasındaki iç savaş vardır. Sosyalist bir ülkenin çevresindeki kapitalist uluslara karşı savunma savaşı vardır. Ve son olarak, iki grup emperyalist güç arasındaki yağma savaşı vardır. Şimdi Komünist, Komünist olmaktan vazgeçmeden savaşın tüm çeşitlerine karşı çıkamayacağı için, proletaryaya savaşlar ve savaşlar olduğunu söyler. Kendi nihai çıkarı için, sömürge bir halkın emperyalist bir zalime karşı bağımsızlık savaşına karşı çıkamaz. Bir iç savaşın burjuvaziye karşı zafere taşınmasına ya da Sosyalist bir ülkenin savunma savaşına daha az karşı çıkabilir. Ancak proletaryanın tüm gücünü ortaya koyması gereken tek bir savaş türü vardır; o da emperyalist güçler arasındaki korkunç savaştır. Bununla birlikte, bu savaşa bile, küçük burjuva pasifizminden çok farklı yöntemlerle karşı çıkmalıdır. Tatlı dil yılanı deliğinden çıkarır. Öte yandan Lenin şöyle yazıyor: “Eğer savaş gerici bir Emperyalist savaşsa, yani Emperyalist yağmacı burjuvazinin iki dünya koalisyonu tarafından yürütülüyorsa, o zaman en küçük ülkenin bile her burjuvazisi haydutluğa katılır ve devrimci proletaryanın bir temsilcisi olarak benim görevim, dünya savaşının dehşetinden tek kaçış yolu olarak dünya proleter devrimini hazırlamaktır. Başka bir deyişle, ‘benim’ ülkem açısından değil (çünkü bu, emperyalist burjuvazinin elinde bir oyuncak olduğunun farkında olmayan zavallı, aptal bir milliyetçi kara cahilin mantığıdır), dünya proleter devriminin hazırlanmasındaki, propagandasındaki ve hızlandırılmasındaki payım açısından düşünmeliyim.” Hiçbir şekilde tatlı olmayan bu sözler, yine de Avustralya proletaryasına görevinin ölçüsünü vermektedir. Amerika, Japonya ve İngiltere arasında bir savaş patlak verirse, buna verilecek uygun yanıt Devrimdir.
Kaynak: “Reason in Revolt”, Avustralya Radikalizminin Kaynak Belgeleri; İlk Yayınlandığı Yer: The Proletarian Review, Editörün (Guido Baracchi) “Proletarian Comment” Başyazısı, Mayıs 1921.
